ΑΡΜΕΓΟΝΤΑΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ 2020 -

 

ΜΝΗΜΕΣ ΑΙΩΝΙΕΣ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ 2010 - 2019

ΙΕΡΟΘΕΟΣ   Κ.   ΣΠΑΝΟΣ

Μ Ν Η Μ Ε Σ   Α Ι Ω Ν Ι Ε Σ

Π ο ι ή μ α τ α

2010  -  2019

Ρόδος  ,  2019

Στη  Σύζυγο  μου

και  στα  παιδιά  μου

με  Ευγνωμοσύνη

Π ρ ό λ ο γ ο ς

Το  άλγος  του  νόστου

-----------------------------------------------------

Πως  να  γιατρέψεις  το  άλγος  του  Νόστου

το  ρίγος  του  Νότου 

πως  ν’ αρνηθείς ,

το  πέταγμα  του  νου  μακρυά  απ’ το  χιόνι

σαν  χελιδόνι ,

σαν  προσευχή

Ο  χρόνος  δεν  αλλάζει 

δεν  διασπάται ,

το  παρελθόν  μετουσιώνεται  σε  μέλλον

και  το  παρόν  συνθλίβεται  στη  χαραμάδα

σαν  ηλιαχτίδα 

στο  βάθος  μιας  σπηλιάς  που  κρύβει 

όσα  δεν  αντέχουμε 

να  θυμηθούμε 

 

   Ρόδος  ,  Απρίλιος   2010

---------------------------------------------

Εξομολόγηση

---------------------------------------- 

Συντρόφεψα  τη  ζωή  μου  μέχρις  εδώ

ανάμεσα  στις  συμπληγάδες  πέτρες 

του  καλοκαιριού

που  κράτησαν  ζωντανές 

τις  μορφές  των  προγόνων  μας

  

Πίσω  από  βλέφαρα  κλειστά

ζωγραφίσαμε  στην  παλέτα  τ’ ουρανού 

τις  στιγμές  π’ αγαπήσαμε

  

Κι’ αυτές  ξαναπαίρνουν  ζωή 

κάθε  που  το  φως  και  οι  έγνοιες

βαραίνουν  τα  μάτια  μας

  

Συντρόφεψα  τη  ζωή  μου  μέχρις  εδώ

μεσ’ στην  πλατεία  που  άλλαζε 

μέγεθος  και  σχήμα

παρασέρνοντας  τη  νιότη  μας  σαν  κύμα

σαν  ωρίμαζε  του  χρέους  ο  καιρός 

  

Εκεί  που  οι  Μάγισσες  έριχναν  τα  ζάρια

και  μοίραιναν  της  γης  τη  μοναξιά ,

από  εικόνες  κρυμμένες  σε  συρτάρια

ανέβαιναν  παλλόμενα  σαν  ζωντανά , 

κίτρινα  πρόσωπα

  

Σαν  ταινίες  παλιές

που  πασκίζουν  να  βρουν  το  ρυθμό , 

φωνές  και  κινήσεις  αργές

από  σώματα  πια  ορφανές ,

χωρίς  σώματα  πια 

πως  ν’ αγαπήσουν ;

  

Συντρόφεψα  τη  ζωή  μου  μέχρις  εδώ

σαν  τους  αναστενάρηδες 

στους  φανούς  του  Άη  Γιάννη ,

μην  πετάς  τη  μαυρισμένη  πέτρα  μακρυά

γιατί  δεν  θα  μπορέσεις  να  την  πιάσεις

και  χωρίς  τη  μαύρη  πέτρα  πως

ν’ αρχίσει  ξανά  το  καλοκαίρι ;

  

Εκείνο , στη  βεράντα ,

αντίκρυ  στα  βουνά 

με  τα  θυμαρίσια  δάση  

και  το  ηλιοβασίλεμα  να  χαϊδεύει

της  Βασιλοπούλας  το  λαιμό , 

χωρίς  τη  μαύρη  πέτρα  πως

να  γυρίσει  ξανά  το  καλοκαίρι ;

  

Εκείνο , το  ανέγγιχτο

με  μουσικές  του  ονείρου

που  κυλούσε  απ’ τα  χέρια  μας  σαν  νεροποντή

καθώς  οι  πόθοι  σκέπαζαν  τις  έγνοιες

και  μεγάλωνε  η  ζωή  μας 

ως  τη  χαραυγή

Συντρόφεψα  τη  ζωή  μου  μέχρις  εδώ

ανάμεσα  στις  άδειες  καρέκλες

των  φθινοπωρινών  τραπεζιών ,

στο  γέρμα  μιας  εποχής  παραδομένης 

στην  οδύνη  των  χαμένων  στιγμών ,

στην  ηδονή  των  ανεπαίσθητων  λυγμών

που  αγιάζουν  το  ταξίδι

Ταξιδεύοντας  κατά  το  βοριά

με  τα  μάτια  κλειστά

ψηλαφώ  τα  νησιά

με  το  μπαστούνι  του  ονείρου

Ρόδος  ,  Ιούνιος   2010

-----------------------------------------

Πόσοι  φεύγουν

πόσοι  μένουν

ποιός  κρατά  λογαριασμό ,

πόσο τα  χρόνια  μάς  φτωχαίνουν

πόσο μας  λείπει  ο  καιρός

Πόσο  αντέχουν  τα  σημάδια 

που  χαράξαμε  νωρίς

πως  λιγοστεύουν  τα  λυχνάρια

στις  ανηφοριές  της  γης

Πως  οι  μνήμες  χειμωνιάζουν

σαν  τα  χιόνια  στην κορφή

που  τα  βλέπεις , δεν τ’ αγγίζεις ,

δεν  τα  αισθάνεται  κανείς

  

  

                                      

Ρόδος , Οκτώβριος  2010

------------------------------------------

Ζυγιάστηκες  πάνω  στην  αρυτίδωτη  θάλασσα

κουβαλώντας  στις  φτερούγες  σου

την  ομορφιά  του  κόσμου

Στο  πρώτο  φως  της  χαραυγής 

τρύπησες  με  το  ράμφος  σου 

τον  κόκκινο  ήλιο ,

με  το  ράμφος  που  ανάδευες

της  εφηβικής  γοητείας  το  πρωτόγονο  ρίγος

Σε  περιμένουμε  από  τότε  να  φανείς

στην  ακινησία  των  αργοφτέρουγων  στοχασμών ,

στην  προσποιητή  κατάνυξη  των  εσπερινών

του  καλοκαιριού ,

ανάμεσα  σε  πανηγύρια  και  χαλασμούς ,

σε  περιμένουμε  

Ρόδος , Οκτώβριος  2010

-------------------------------------------

Τα  τρένα

  

Τα  όνειρα  είναι  τρένα

που  περνάνε  συνεχώς

κάποιο  σίγουρα  θα  σταματήσει

μα  εσύ  πρέπει  να’σαι  στο  σταθμό

δηλαδή  συνεχώς  να  ονειρεύεσαι

  

Κι  όταν  σε  κάποιο  ανεβείς

να  πάψεις  να  ονειρεύεσαι  δεν  πρέπει

γιατί  αλλιώς  θα  ερημώσουν  οι  σταθμοί

και  σκέψου  πόσο  απαίσια  θα’ναι  η  ζωή

με  σταθμούς  ερημωμένους

Ρόδος , Φεβρουάριος  2011

----------------------------------------------

Αν  μεγαλώνεις  γρήγορα

ο  χρόνος  λιγοστεύει

και  το  ταξίδι  γίνεται 

περίπατος  μικρός ,

γι’ αυτό  αρνήσου  τον  καιρό

και  διάλεξε  ένα  μέρος

όπου  θα  γείρεις  άχρονος

ασήμαντος , μικρός

  

Ρόδος , Φεβρουάριος  2012

-----------------------------------------------

Δώσε  στην  Άνοιξη  μια  ευκαιρία

τώρα  που  οι  μέρες  αρχίζουν  με  τη  γλυκολαλιά

των  χελιδονιών  που  άφησαν  τα  νότια  μέρη

στην  αυλή  σου  για  να  στήσουν  φωλιά

Δώσε  στο  όνειρο  μια  ευκαιρία

μην  το  κρίνεις , μην  το  εξηγείς

τώρα  που  η  ομίχλη  του  σε  χαϊδεύει

σαν  παιδί ,

φρόντισε  το , μεγάλωσε  το ,

ζήσε  μαζί  του  όσο  μπορείς

  

Αθήνα , Φεβρουάριος  2012

----------------------------------------------

  

Λυγίζουν  και  κάμπτονται  οι  αναμνήσεις

αργά  και  σταθερά

σαν  τους  αναιμικούς  ασποΐλους  του  φθινοπώρου,

λυγίζω  και  κάμπτομαι  μαζί  τους ,

γίνομαι  γέφυρα  για  να  ξανάρθουν 

τα  όμορφα  χρόνια

τα  αφειδώλευτα  χρόνια  της  παρηγοριάς

  

Αθήνα , Μάρτιος  2012

----------------------------------------

Τώρα  που  η  ράχη  του  ελεύθερου  κύματος

δε  μπορεί  πια  να  σε  σηκώσει ,

τώρα  που ’γινες  ξένος  σε  κάθε  γειτονιά ,

άφησε  το  χαρτί  και  το  μολύβι

και  μίλησε

ελεύθερα  σαν  τα  χελιδόνια  του  Μαρτίου ,

ελεύθερα  σαν  τους  γλάρους 

στην  αρυτίδωτη  θάλασσα

Τώρα  ξέρεις 

πως  όλα  φεύγουν  και  γυρνούν

σαν  άμπωτη , σαν  παλίρροια ,

σαν  νοσταλγία

Τώρα  ξέρεις 

πως  για  να  ξανάρθει  η  Άνοιξη

θέλει  τόλμη  και  αρετή   

Αθήνα , Απρίλιος  2012

----------------------------------------

Ο  χρόνος  τρέχει , δεν  τον  προφταίνεις ,

τρέχει  και  σε  παίρνει  μακρυά

απ’ ό,τι  αγάπησες ,

δεν  προλαβαίνεις ,

στιγμή  δε  διστάζει , δε  σταματά

  

Γυρίζεις  τους  δείκτες  πίσω  για  λίγο

την  ευλογία  που  έζησες  να  ξαναβρείς

ο  χρόνος  προστάζει  « μην  κυτάζεις  πίσω

θυμίσου  πως  γίνονται 

στήλη  άλατος  οι  ασεβείς » 

  Ρόδος , Ιούλιος  2012

----------------------------------------

Χωριστή  ζωή

Περίλυπος  η  ψυχή  μου

μένει  πίσω ,

περίλυπος  η  ψυχή  μου

δεν μ’ ακολουθεί ,

αλλού  εγώ  κι  αλλού  εκείνη

στο  τέλος  τι  θα  μείνει ,

μια  χωριστή  ζωή

Ένα  γέλιο , μια  γκριμάτσα

χαριτωμένη , πονηρή ,

ο  ήλιος  στα  γαλάζια  μάτια ,

όλα  η  ψυχή  μου  τα  κρατεί

σαν  φυλακτό , σαν ευλογία

στα  δυο  της  χέρια  στοργικά ,

μην  περιμένεις  μου  φωνάζει ,

τώρα  θα  ζούμε  χωριστά

  

Ρόδος , Αύγουστος  2012

-------------------------------------------

Έτσι  αρχίζει  η  Μοναξιά
---------------------------------------------------

                                                          

Έτσι  αρχίζει  η  Μοναξιά

Σαν  το  παγωμένο  ρυάκι  ιδρώτα  στη  ράχη  σου ,

σαν  τις  ζεστές  σταγόνες  στο  μέτωπο ,

σαν  την  απαγόρευση  ν’ αγγίζεις  ό,τι  αγαπάς ,

σαν  τις  καληνύχτες  που  πέφτουν  βροχή

πριν  ο  αγαπημένος  θόρυβος  αφήσει 

τη  θέση  του  στη  σιωπή

Έτσι  αρχίζει  η  Μοναξιά

Σαν  την  ανάμνηση  που  τρέχει  σαν  παιδί

στα  όμορφα  χρόνια ,

σαν  την  ανάστερη  νύχτα  που  πλησιάζει

απειλητική  μέσ’ απ’ τις  γρίλιες

του  μοναδικού  παραθύρου

που  σου  απαγορεύει  ν’ αγγίξεις

ό,τι  αγάπησες

  

Αθήνα , Σεπτέμβριος  2012

-----------------------------------------------

Είμαι  εδώ ,

ευπαθής  και  ευάλωτος

αφημένος  στις  βουλές  των  καιρών ,

ψηλαφώντας  με  τ’ ακροδάχτυλα

τα  όρια  μιας  καινούργιας  Ανατολής

Αθήνα , Οκτώβριος  2012

------------------------------------------

Πόσο  γρήγορα  μίκρυνε  η  ζωή  μας . . .

-----------------------------------------------------------------------

  

Πόσο  γρήγορα  μίκρυνε  η  ζωή  μας

Ανταλλάσσοντας  το  χαμόγελο  της  γής

με  τη  θαλπωρή  του  μοναδικού  παραθύρου

που  ξεγυμνώνει  τη  θάλασσα ,

μείναμε  μόνοι  εδώ ,

αποστάτες  των  ορισμών  των  προγόνων ,

ευάλωτοι  στις  αδικίες  των  επιγόνων ,

εμείς  οι  αποφασισμένοι ,

οι  προσωρινοί

  

Δεσμώτες  μιας  ξεχασμένης  υπόσχεσης ,

μιας  απειλής

Αθήνα , Ιανουάριος  2013
--------------------------------------------



Είμαι  εκεί

--------------------------------------

  

Είμαι  εκεί ,  

μαζί  με  την  παρέα

στα  ηλιόλουστα  τραπεζάκια  δίπλα  στη  θάλασσα

κι  ο  χρόνος  στέκει  μετέωρος

και  ταπεινός  υπηρέτης

Είμαι  εκεί ,

στις  παλίνδρομες  βόλτες  στη  μεγάλη  πλατεία

μαζί  μ’ αυτούς  που  βιάστηκαν  να  φύγουν ,

μ’ αυτούς  που  βγήκαν  εκτός  εστίας

τόσο  νωρίς

Είμαι  εκεί ,

και  ο  κόσμος  μεγαλώνει

κι  εγώ  βρίσκομαι  στο  κέντρο  της  γης ,

κανείς  δε  μπορεί  να  πει

ότι  δεν  είμαι  εκεί

Είμαι  εκεί ,

στις  νυχτερινές  ευωχίες  του  καλοκαιριού ,

στο  άδολο  αγκάλιασμα 

                                        της  ανατολής  στο  λιμάνι ,

στις  μουσικές  που  ύψωναν 

                                  τις  ψυχές  μας  ως  τ’ αστέρια ,

στα  ποτάμια  που  έφευγαν 

                                             απ’ τ’ άδεια  μας  χέρια ,

κανείς  δε  μπορεί  να  πει

ότι  δεν  είμαι  εκεί

  

Είμαι  εκεί

και  δεν  οφείλω  τίποτα

και  τ’ απογεύματα  κι  οι  νύχτες  δεν  τελειώνουν ,

μένουν  τα  πρώτα  λόγια  μας  ανείπωτα

κι  οι  υπέροχες  στιγμές  παγώνουν 

  

Παγώνουν  και  μένουν

ολόδροσες  σαν  πρωτοβρόχια ,

αλώβητες  στη  μοναξιά ,

είμαστε  όλοι  εκεί  όπως  πρώτα

και  μεγαλώνει  ο  κόσμος  όπως  παλιά

Αθήνα , Φεβρουάριος  2013

----------------------------------------------

Να  δεις . . .
----------------------------------------

                                       

  

Να  δεις  που  θάρθει  μια  μέρα

φιλική  σαν  σκοτάδι ,

απαλή  σαν  το  χάδι

του  πρώτου  καιρού

Και  οι  μνήμες  θα  λάμπουν 

μακρινές  σαν  αστέρια ,

αιχμηρές  σαν  μαχαίρια 

που  ακονίζουν  το  νου

Οι  ανάσες  μας  θα ’ναι

τα  χτυποκάρδια  του  κόσμου ,

με  τη  γεύση  του  δυόσμου

και  του  βασιλικού

και τα λόγια της νιότης θα αντηχούν στον αγέρα

σαν την πρώτη μας μέρα ,

του γυρισμού

  

Αθήνα , Μάρτιος  2013

-----------------------------------------

Πλέξε  κοτσίδα  τα  όνειρα  σου

κι  άσ’ την  στ’ αγέρι  τ’ αλαργινό ,

να  κυματίζει  την  ομορφιά  σου

να  εξαϋλώνει  τον  καιρό

Αθήνα , Μάρτιος  2013

--------------------------------------

Μνήμες  αιώνιες

 

  

Σαν  τελειώσει  μια  εποχή

μη  λυπηθείς  το  δάκρυ

Άσ’ το  να  πλύνει  όλη  τη  γή

και  σαν  αυγής  δροσοσταλιά

πάρε  τις  μνήμες  αγκαλιά

και  μείνε  σε  μιαν  άκρη

  

Κι  όπως  θα  περνά  η  ζωή

μπροστά  σου  σαν  ταινία ,

εσύ  θα  λες  ήμουν  εκεί

τότε  που  γαλήνευε  η  ψυχή ,

ήμουν  κι  εγώ  στην  ιστορία

  

Κι  όλα  τα  χρόνια  που  θα ’ρθούν

να  νοιώθεις , να θυμάσαι

τις  μνήμες  που ’χεις  αγκαλιά

να  χάσεις  μη  φοβάσαι

Κι  όταν  ακόμα  εσύ  χαθείς

αυτές  θα  βασιλεύουν ,

θα  γίνουν  άστρα  της  νυχτιάς

και  θα  σε  γυρεύουν

  

Κι  όταν  σε  βρουν  μιαν  Άνοιξη 

αστρόσκονη  θα  γίνουν ,

θα  χρυσώσουν  τ’ άσπρα  σου  μαλλιά ,

θα  σε  πάρουν  αγκαλιά

και  θα  σε  νανουρίσουν  

  

Κι  όσοι  αγαπούν  τους  ουρανούς ,

την  Άνοιξη  θα  βλέπουν

μεσ’ το  σωρό  των  αστεριών

με  των  Λυρίδων *  το  ρυθμό ,

τις  μνήμες  που ’χες  αγκαλιά

αιώνια  να  χορεύουν

* Λυρίδες  :  Τα  πεφταστέρια  της  Άνοιξης

Αθήνα  ,  Απρίλιος  2013

-----------------------------------------




Η  περιπέτεια  μιας  ηλιαχτίδας

 

Εκεί  στην  άκρη  της  αυγής

παλεύει  μια  ηλιαχτίδα

να  ξαναγράψει  τη  ζωή

για  να  σβηστούν  τα  λάθη

κι  όλες  οι  τύψεις  να  χαθούν

μεσ’ τη  θωριά  του  ήλιου 

Είναι  ο  δρόμος  σκοτεινός

κι  αμέτρητα  τα  πάθη

κι  όλες  οι  μνήμες  γίνανε  φρουροί  απελπισμένων

πως  να  γλιστρίσει  ανάμεσα

μια  ταπεινή  ηλιαχτίδα ,

υπομονεύει  κρατώντας  την  αυγή

ο  ήλιος  ο  μεγαλόψυχος

  

Κάτι  καινούργιο  πρέπει  να  φανεί

και  μια  αγκαλιά  να  το  ζεστάνει ,

να  μεγαλώσει  με  νου  και  προσευχή ,

να  κυνηγήσει  τ’ αστέρια  στις  φωλιές  τους ,

πάνω  απ’ το  άδικο  της  γης  να  υψωθεί ,

να  χαϊδέψει  τις  πληγές  των  πονεμένων

και  πριν  της  ακράτητης  αυγής  το  φως  ανάψει ,

να  ξαναγράψει  τη  ζωή

με  μιας  ηλιαχτίδας  λάμψη

Ρόδος  ,  Ιούνιος  2013

----------------------------------------

Πως  αναλαμβάνεται  η  ζωή

στις  γειτονιές  του  ονείρου ,

πως  αγάλλεται  η  ψυχή 

στη  θύμιση  της  νιότης ,

πως  γίνονται  ξανά  πολύτιμα  τα  πάθη

και  πως  ξεγίνονται  με  μιας  τα  λάθη  των  αιώνων

Κι  όλ’ αυτά  που  μάθαμε  με  πίκρα  και  με  δάκρυ

πως  θα  χαθούν  στον  άνεμο ,

στο  μένος  του  πελάγου ,

που  ν’ ακουμπήσουν , να  σταθούν ,

για  μας  να  μαρτυρήσουν

πως  χιλιάδες  μέρες  στέρηση ,

χιλιάδες  χρόνια  μόχθος

απέναντι  στο  άδικο  και  στη  φτιαχτή  μας  μοίρα , 

με  συντροφιά  τη  Νέμεση  

της  γης  και  των  ανθρώπων ,

δεν  σταθήκαν  ικανά ,

ν’ αλλάξουμε  τον  κόσμο

Ρόδος  ,  Ιούλιος  2013

----------------------------------------

Ένας  τρόπος  . . .

----------------------------------------------                                                                 

Ο  τρόπος  που  τα  μάτια  σου  

βυθίστηκαν  μέσα  μου ,

ο  τρόπος  που  μ’ αγάπησες  μια  Κυριακή ,

ο  τρόπος  που  πέταξαν  τα  όμορφα  χρόνια ,

σαν  χελιδόνια

για  θερμότερη  γη

Ο  ήλιος  που  έπαιρνε 

μαζί  του  τα  νιάτα  μας ,

ο  ήλιος  που  ξέμεινε  στο  δικό  μας  νησί ,

ο  ήλιος  που  ορφάνεψε  όταν  μεγάλωσες

και  τα  χέρια  σου  άπλωσες

σε  μυστική  προσευχή

  

Η  αύρα  των  εαρινών  στεναγμών

της  εφηβείας ,

η  αύρα  των  ανείπωτων  λυγμών  του  καλοκαιριού ,

η  αύρα  που  επιστρέφει 

απρόσκλητη  σήμερα ,

απτόητη  χίμαιρα ,

πλανεύτρα  του  νου

Το  ύφος  μιας  Άνοιξης  χαμένης  στο  όνειρο ,

το  ύφος  των  αδίστακτων  λογισμών  της  αυγής ,

το  ύφος  των  απόρθητων  μυστικών  της  ευτυχίας ,

στο  γέρμα  μιας  γλυκειάς  ουτοπίας

που  ομορφαίνει  το  διάβα  της  γης

      Manchester  , Αγγλία  , Αύγουστος  2013

---------------------------------------------------------------

  

Πως  να  δώσουμε  ένα  όνομα  σ’αυτά  που  χαθήκαν,

σ’ αυτά  που  εξατμίστηκαν 

στην  ομίχλη  του  χρόνου ,

σ’ αυτά  που  ξεθώριασαν  στο  άγγιγμα 

μιας  προσδοκίας ,

σ’ αυτά  που  δεν  άντεξαν ,

στο  ακροδάχτυλο  χάϊδεμα

μιας  ανθισμένης  αμυγδαλιάς

  

Manchester  , Αγγλία  , Οκτώβριος  2013

--------------------------------------------------------------

Η  ομίχλη
---------------------------------                                            

Μπορείς  να  γείρεις  το  κεφάλι  στο  πλάϊ

και  με  μισόκλειστα  μάτια  να  θυμηθείς ,

τις  ηλιόλουστες  μέρες 

χωρίς  την  ομίχλη  της  ξενιτειάς ,

τα  όμορφα  χρόνια

χωρίς  την  ομίχλη  της  καρδιάς

Μπορείς  ν’ ακουμπήσεις  το  κεφάλι  στο  πλάϊ

και  με  μισόκλειστα  μάτια  ν’ αντισταθείς ,

πριν  το  γλυκό  κρασί  της  νιότης  σου  στερέψει ,

πριν  η  ομίχλη  φτάσει  στη  σκέψη ,

όσο  είναι  ακόμα  καιρός ,

ν’ αντισταθείς

γιατί  σε  λίγο  αυτή  η  ομίχλη ,

κινδυνεύουμε  να  μας  αρέσει

Manchester  , Αγγλία  , Οκτώβριος  2013

Δώστε  μου  πίσω . . .

----------------------------------------------

                                                                       

Δώστε  μου  πίσω

τ’ ακρογιάλια  της  νιότης

με  τα  μικρά  καφενεία 

στην  άκρη  του  κύματος

Δώστε μου  πίσω 

την  πλατεία  που  με  μεγάλωσε , 

τις  Κυριακάτικες  παλινδρομήσεις

με  ηλιόσπορο

Δώστε  μου  πίσω

τις  μορφές  που  μ’ αγάπησαν ,

τις  μορφές  που  δεν  πρόλαβα

όσο  τους  άξιζε  ν’ αγαπήσω

  

Δώστε  μου  πίσω

τα  χειμωνιάτικα  βράδια

γύρω  απ’ το  τζάκι ,

τα  βράδια  που  δεν  έλειπε  κανείς

Και  κρατήστε  όλο  τον  πλούτο  της  γης

Manchester  , Αγγλία  , Νοέμβριος  2013

---------------------------------------------------------------

Τώρα  που  στέρεψε  κι  αυτή  η  ευλογία ,

τώρα  που  μείναμε  στης  τύχης  το  έλεος ,

τώρα  που  έγινε  ανάμνηση  η  προσδοκία

κι  ο  χρόνος  που  μας  χωρίζει  μοιάζει  ατέλειωτος

άσε  με μόνο  στη  σκιά  των  ονείρων ,

άσε  με  μόνο  στο  χείλος  της  γής ,

εκεί  που  διστάζουν  οι  παράτολμες  μνήμες

κι  είν’ απρόθυμο  το  φως  της  αυγής

Άσε  με  μόνο  στη  γειτονιά  των  ονείρων

εκεί  στ’ ατέλειωτα  ταξίδια  της  σιωπής ,

άσε  με  μόνο  στην  αρχή  της  ζωής

να  καρτερώ  το  καινούργιο  ξημέρωμα

Manchester , Αγγλία  , Δεκέμβριος  2013

-----------------------------------------------------------------

Είμαστε  ’δώ . . .

Έμειναν  πάλι  τα  λόγια

μετέωρα  στα  χείλη

σαν  δροσοσταλιές  στο  δείλι ,

σαν  ευχές  μυστικές

Έγιναν  πάλι  οι  μέρες

απόμακροι  ίσκιοι ,

μιας  ζωής  που  τις  νύχτες  γυρίζει

στων  ονείρων  τις  πρώτες  πηγές

Πως  να  ξαναβρούμε  τη  ζωή  μας

ανάμεσα  στα  χαλάσματα  μιας  άγνωστης  πόλης ,

έρημης  απ’ τις  μορφές  π’ αγαπήσαμε  ;

Πως  θα  μάθουμε  να  ξοδεύουμε  τις  μέρες

χωρίς  καμιά  ανταμοιβή  ;

  

Είμαστε  ’δώ

πιστοί  στα  προστάγματα  αχυρένιων  ανθρώπων ,

περιφέροντας  στη  ράχη  της  γης

τ’ απομεινάρια  μιας  ζωής 

που ’ταν  δική  μας  και  μας  έπρεπε ,

υπολείμματα  αγαπημένων  σκιών 

από  μορφές  που  δεν  άντεξαν 

στη  λάβα  του  φτιαχτού  ηφαιστείου

  

Είμαστε  ’δώ 

για  να  μαρτυρούμε  στο  διάβα  του  χρόνου

πως  μια  ζωή  ξεγίνεται  και  πως

ορνεοκέφαλοι  εραστές  του  ερέβους

ξεβάφουν  τα  υλικά  των  ονείρων  μας

  

Μένουμε  ’δώ ,

καρτερώντας  τη  μέρα 

που  το  χώμα  θα  μυρίζει  θυμάρι

κι  ο  ήλιος  θα  παίζει  κρυφτό

με  χιλιόχρονα  μάρμαρα

Μένουμε  ’δώ ,

καρτερώντας  τη  νύχτα 

που  το  γιασεμί  και  τ’ αγιόκλημα

θα  μεθύσουν  ξανά 

τις  επίμονες  μνήμες  μας

Αργοναύτες  ακούσιοι ,

                                  χωρίς  το  δέρας ,                        

                                                          χωρίς  τον  Ιάσονα

Manchester , Αγγλία , Ιανουάριος  2014

------------------------------------------------------------

Έρχομαι . . .

Έρχομαι  σαν  τον  άνεμο

που  αγκαλιάζει  τις  δεντροκορφές 

για  να  ξαποστάσει ,

σαν  τη  βροχή  που  πλαγιάζει  ανυπόμονη

στο  πάτριο  χώμα

Έρχομαι  σαν  τη  μετέωρη  μουσική

του  περασμένου  καλοκαιριού

που  οι  νότες  της  ταξιδεύουν  στ’ αστέρια

Λούζομαι  στο  καταγάλανο  φως

της  νοσταλγίας  των  απαγορευμένων

  

Κάλυμνος  ,  Μάϊος  2014

---------------------------------------------

Τι  γυρεύουμε  στ’ αλήθεια  ταξιδεύοντας

στα  αεροδρόμια  του  κόσμου

μακρυά  απ’ τα  σπίτια  και  τους  δρόμους

που  αγαπήσαμε ;

Συνωστισμένοι  ανάμεσα  σ’ ανθρώπους 

με  αρυτίδωτα  πρόσωπα ,

κουβαλώντας  την  αρμύρα  της  πρωτολαλιάς

στην  ανάλατη  γη  που  μας  έστειλαν 

οι  ερεβομανείς  που  διαλέξαμε

  

Manchester , Αγγλία , Μάϊος  2014

--------------------------------------------------------

Ένα  αόρατο  χέρι  μ’ ανεβάζει

σιγά , σιγά  πάνω  απ’ το πηγάδι

Μια  αόρατη  αγκαλιά

σαν  μυστική  ευλογία 

με  προστατεύει

Υποκλίνομαι 

και  αφήνομαι 

στη  μαγεία  των  αναπάντεχων

Manchester , Αγγλία , Ιούνιος  2014

----------------------------------------------------------

Έκανα  τη  μοναξιά  μου  γέφυρα  για  να  σε  βρώ

εκεί  στους  πράσινους  λόφους  της  Ουαλλίας

εκεί  που  χάνεται  η  ματιά

σε  γκρίζους  ορίζοντες 

χωρίς  λυτρωμό

Κι  η  γέφυρα  με  φέρνει  πίσω 

στα  χρόνια  που ’ταν  η  ζωή 

απλή  σαν  ζυμάρι ,

γλυκειά  σαν  το  στάρι

ώριμης  γης 

Το  ξέρω  θα  σμίξουμε  πάλι  μια  μέρα

εκεί  στα  γαλάζια  ακροδάχτυλα  μιας  χαραυγής

και  θα ’ναι  η  φωνή  σου  ένα  χάδι  στον  αέρα ,

τρικύμισμα  ανάλαφρο 

μυρωμένης  πνοής

Carmarthen , Ουαλλία , Ιούνιος  2014

-------------------------------------------------------------

Θέλω  να  πάρω  μαζί  μου 

τις  ατέλειωτες  νύχτες

στους  απέραντους  διαδρόμους  της  προσφυγιάς

Θέλω  να  πάρω  μαζί  μου 

τους  πράσινους  λόφους

στολισμένους  με  γελάδια  και  πρόβατα

που  περνούσαν  σαν  αστραπή  απ’ τα  μάτια  μου

πριν  προλάβω  ν’ αγγίξω  το  πέπλο  τους

Εκεί  που  ξανάρχισε  να  ζει  η  ελπίδα

κι  η  φλόγα  ζωντάνεψε

απ’ τις  στάχτες 

και  την  απόγνωση

Θέλω  να  πάρω  μαζί  μου 

τις  δύσκολες  ώρες

που  μ’ έκαναν  πιο  ταπεινό

Και  να  γυρίσω  καινούργιος

σ’ ένα  πελαγίσιο  ξημέρωμα ,

στη  γεννήτρα  μου  θάλασσα

Manchester , Αγγλία , Ιούλιος  2014

----------------------------------------------------------

Όσα  πέρασαν , είναι  δικά  μας

μην  τα  παραμελείτε ,

μην  τ’ αφήνετε  στη  μοναξιά 

των  ασήμαντων

Όσα  έγιναν , είναι  η  ζωή  μας

μην  τ’ αψηφάτε ,

μην  τ’ αφήνετε  στης  λήθης  το  έλεος

Γιατί  μόνο  αν  μας  ξεχάσουν  πεθαίνουμε

  Manchester , Αγγλία  , Ιούλιος  2014

--------------------------------------------------------

Λίγο  ακόμα  .  .  .
---------------------------------------------

Το  μισόκλειστο  παράθυρο 

σου  κρύβει  το  νόημα  της  ζωής

Λίγο  αν  σκύψεις

θα  δεις  τα  πράσινα  λειβάδια

γεμάτα  με  γελάδια  και  πρόβατα

ν’ απλώνωνται  μέχρι  τον  ουρανό

Λίγο  ακόμα  αν  σκύψεις

θα  δεις  τον  ήλιο  ν’ ανεβαίνει  ψηλότερα

Λίγο  αν  σκύψεις

θα  μυρίζει  το  χώμα

όπως  εκείνα  τα  χρόνια

της  προσμονής

Λίγο  αν  σκύψεις 

θα  φοβάσαι  λιγότερο 

Λίγο  ακόμα ,

αν  ταπεινωθείς

 

Maidstone , Αγγλία , Αύγουστος  2014

------------------------------------------------------------

Υπάρχουν  άνθρωποι  που  όταν  φεύγουν

παίρνουν  μαζί  τους  τις  εποχές

και  μένουμε  μόνοι  πάνω  στα  σύρματα

που  μας  χωρίζουν  από  το  χθες

Μένουμε  μόνοι  πάνω  στα  σύρματα ,

του  χρόνου  αθύρματα ,

γυμνές  σκιές

απ' τα  χρόνια  που  πέρασαν ,

απ' τους  φίλους  που  γέρασαν

και  πήραν  μαζί  τους  τις  εποχές

 Πόρτο Χέλι , Σεπτέμβριος  2014

-----------------------------------------------------

Εκείνο  το  παιδί  στην  άκρη  του  δρόμου

που  παιζει  στα χέρια  του τον πηλό των ονείρων  μας

μην  το  πειράξει  κανείς

Έχει  στα  μάτια  δυο  αταξίδευτες  θάλασσες ,

στα  πόδια  τις  κορφές  που  ακόμα  δε  φτάσαμε

και  στη  σκέψη  του  όλα  τα  μονοπάτια  της  γης ,

μην  το  πειράξει  κανείς

 Αθήνα , Σεπτέμβριος  2014

     -----------------------------------------------

Τα  φτερά  που  ξαναφυτρώνουν
----------------------------------------------------------

Τα  φτερά  που  ξαναφυτρώνουν  μην  τα  φοβάσαι

κτυπούν  τους  ανέμους  σαν  τα  σπαθιά ,

μέσ’ απ’ τις  μπόρες  ανοίγουνε  δρόμους

και  σηκώνουν  τον  ήλιο  της  αυγής  πιο  ψηλά

Είναι  μαχαίρια  που  κόβουν  τον  χρόνο

και  λυγίζουν  τις  μνήμες  της  προσφυγιάς ,

τα  φτερά  που  ξαναφυτρώνουν  αντέχουν  στον  πόνο

και  κάνουν  τον  κόσμο  μια  δρασκελιά 

Μάντσεστερ , Οκτώβριος  2014
---------------------------------------------------

Οι  όμορφες  στιγμές  δεν  χάνονται

κι  ας  μας  ξεφεύγουν  απ' τα  χέρια

κι  ας  μας  ανοίγουνε  πληγές  γιατί  δεν  προλάβαμε 

να  τις  ακουμπήσουμε  πάνω  στ' αστέρια

Οι  όμορφες  στιγμές  μας  ανήκουν

σαν  τα  πρώτα  πουκάμισα  τα  παιδικά

που  μεγαλώσαμε  πολύ  και  δεν  ταιριάζουν

μα  τ' αφήσαμε  κάπου  στη  γωνιά

να  τα  κυτάμε  πότε  πότε  σαν  προδότες ,

σαν  λιποτάκτες  ταπεινοί  της  προσφυγιάς ,

οι  όμορφες  στιγμές  μας  εκδικούνται

και  μένουν  σε  συρτάρια  αδειανά

Μάντσεστερ , Οκτώβριος  2014
-----------------------------------------------------

Για  ένα  Βασίλειο
-------------------------------------------

Ψάχνω  τα  βήματα  ένα  ένα

μεσ' τα  καλντερίμια  της  πρωτολαλιάς

μήπως  ξανάρθουν  τα  όμορφα  χρόνια

μήπως  ανοίξει  πάλι  η  καρδιά

στης  καινούργιας  εποχής  το  ξημέρωμα

Βρίσκω  ανταύγειες  σκόρπιες  μιας  ζωής

στην  οδύνη  και  στο  μόχθο  αγιασμένης ,

ενώνω  τις  άκρες  τους  για  να  μπορείς  να  μένεις

ανόθευτη  Βασίλισσα  όπως  πριν

Κομμάτια  του  χρόνου  που  λιγοστεύει ,

«απ’ το  υστέρημα  μας» όπως  λέγαμε  παλιά

προσμένοντας  μια  ευλογία  που  δεν  περισσεύει ,

στο  δικό  μας  Βασίλειο ,  χωρίς  Βασιλιά .

Αθήνα , Νοέμβριος  2014
--------------------------------------------

 

Και  να  που  έγιν' η  ζωή  μας 

του  χρόνου  μετράρι

για  μήνες  και  μέρες  και  ώρες  ακόμα ,

τα  ρολόγια  στο  χώμα

άχρηστα  πια

Στους  απέραντους  διαδρόμους 

και  στις  νύχτες  που  μοιάζουν

ολόιδιες  σαν  σταγόνες  βροχής ,

ακουμπήσαμε  όσα  μας  έπρεπαν  χρόνια

και  μείναμε  πάλι  σαν  πρώτα  γυμνοί

Κι  αυτό  θα  περάσει

και  θα  μείνει  το  άλγος

του  νόστου  στις  μέρες  της  προσφυγιάς

για  να  μας  παίρνει  απ' το  χέρι

σαν  καλοκαίρι

κι  ό,τι  μας  πλήγωσε  να  σβήνει

στη  γνώριμη  αμμουδιά

Stevenage , Αγγλία , Δεκέμβριος  2014
----------------------------------------------------------

Πάμε  πάλι  ν' αρματώσουμε  τον  χρόνο

να  του  βάλουμε  στολίδια  για  να  φαίνεται  μικρός

από  όνειρο  σε  ελπίδα

κυματίζει  ο  καιρός

Το  επόμενο  ταξίδι  θα μυρίζει  γιασεμί

μέσ' απ' του Χριστού  τα  Πάθη

η  Ανάσταση  θα 'ρθεί

Πάμε  πάλι  σαν  σπουργίτια

να  τρυγήσουμε  τη  γη ,

στα  μεγάλα  παραμύθια 

υπάρχει  πάντα  επιστροφή

Αθήνα , Ιανουάριος  2015
-----------------------------------------

Όπως  είχαν  δικαίωμα
---------------------------------------------------

Είχαν  στη  σκέψη  μια τρικυμία ,

μια  αντρειωσύνη  στην  καρδιά

σαν  κίνησαν  απ’ όλα  τα  μέρη 

να  ξαναφέρουν  στους  ανθρώπους  τη  χαρά

όπως  είχαν  δικαίωμα

Τους  έλεγαν  « είσαστε  αδύναμοι ,

αυτός  ο  δρόμος  δεν  βγάζει  πουθενά »

κι  αυτοί  ξεγύμνωναν  τα  στήθη 

και  χτυπούσαν  στο  μέρος  της  καρδιάς

Περπάτησαν  βουνά , πέρασαν  ποτάμια

άντεξαν  στις  μπόρες  του  νου  και  τ’ ουρανού ,

στο  διάβα  τους  ανάβανε  της  Άνοιξης  τ’ αστέρια

που  Λυρίδες  τα  ωνόμασαν  γιατί  ελεύθερα  πετούν

κι  αψηφώντας  την  οργή  εθελόδουλων  ανθρώπων

έφτασαν  αλώβητοι  στο  ξέφωτο  της  γης

Εκεί  εζήτησαν  να  δουν  τους  Άρχοντες  αμέσως

μα  τους  είπαν  πως  αυτό  δεν  ήταν  μπορετό

« είχαν  σύσκεψη  μακρά  για  να  σωθεί  ο  τόπος »

αυτός  που  οι  ίδιοι  ερήμαξαν  σε  λίγα  μόλις  χρόνια

Τότε  καθίσαν  κατά  γης  και  γέμισε  η  πόλη ,

οι  δρόμοι , οι  πλατείες  κι  όλα  τα  στενά

τόσο  που  δεν  πέρναγε  ούτε  ένα  βόλι

εκτός  κι  αν  τους  έριχναν  πάνω  στα  ψαχνά

Αμίλητοι , αγέλαστοι , ειρηνικοί  κι  ωραίοι

φορώντας  για  πουκάμισο  της  Λευτεριάς  τ’ αγέρι

που  σαν  δροσιά  του  πρωϊνού  τα  όνειρα  χαϊδεύει ,

αγκαλιαστήκαν  κι  έγινε  το  δίκιο  ένα  σώμα

Κι  όπως  δε  μίλαγε  κανείς ,

το  μόνο  που  ακουγόταν  ήταν  κραυγές 

από  τεράστιες  φωτογραφίες  υψωμένες

εκείνων  που  δεν  άντεξαν 

στη  λάβα  του  ηφαιστείου 

που  άναψαν  οι  Άρχοντες  για  να  σωθεί  ο  τόπος

Ήταν  κι’ άλλες  πιο  πολλές  μα  πιο  χαμηλωμένες

τρακόσιες  χιλιάδες  είπανε  αυτοί  που  τα  μετράνε ,

φωτογραφίες  των  παιδιών 

απ’ την Πατρίδα  τους  διωγμένων

που  καρτερούν  μιαν  Άνοιξη 

το  χώμα  να  φιλήσουν

Κι  όλες  αυτές  υψώθηκαν  και  σκέπασαν  τον  ήλιο

και  σκοτείνιασε  μεμιάς  όλη  η  Πολιτεία

τόσο  που  οι  Άρχοντες  αρχίσαν  να  φοβούνται

- πως  αυτοί οι  άνθρωποι  σβήνουν 

το  φως  της  μέρας ; -

αλλά  στο βάθος  ήξεραν  πως  ήταν  δικό  τους  έργο :

Αυτοί  στερήσαν  την  ελπίδα 

απ’  αυτούς  που  έφυγαν  νωρίς

αυτοί  στερήσαν  την  Πατρίδα 

απ’  τους  πρόσφυγες  της  γης

Γι  αυτό  υψωθήκαν  οι  εικόνες 

και  σκοτείνασε  η  πλάση

γιατί  θέλει  ο  Τόπος  μας  να  κλάψει

για  όσους  έφυγαν  γιατί

ζητούσαν  μερδικό  απ’  τη  ζωή ,

όπως  είχαν  δικαίωμα

Manchester , Αγγλία , Ιανουάριος  2015
--------------------------------------------------------------

 

Πόσο  μπορείς  να  μένεις  ακόμα

κλεισμένος  σε  μια  παρένθεση  ζωής ,

στις  κυρτές  της  καμπύλες  ταξιδεύοντας

μέρες  και  νύχτες  ατέλειωτες

χωρίς  λυτρωμό

Manchester , Αγγλία , Φεβρουάριος  2015
-----------------------------------------------------------------

Τι  γυρεύουμε  εμείς  στους  γκρίζους  δρόμους

συντροφιά  με  τις  γκρίζες  ψυχές  τις  αγέλαστες

που  δε  χάρηκαν  το  γαλάζιο  μας  πέλαγος  ;

Τι  γυρεύουμε  στα  σκοτεινά  απολίτιστα  δωμάτια

χωρών  “πολιτισμένων”  που  δε  χάρηκαν 

τον  καθαρτήριο  ήλιο  μας  ;

Manchester , Αγγλία , Μάρτιος  2015
-----------------------------------------------------------

Η  μελαγχολία  του  προσωρινού

μοιάζει  μ' αυτήν  του Φθινοπώρου

που  σε  παίρνει  απ' το  καλοκαίρι

και  σαν  αγιοκέρι  σε  μοιράζει  στη  γη

Μια  κίτρινη  ελπίδα 

σαν  τα  φύλλα  που  μένουν

στην  άκρη  του  δρόμου

αβοήθητα  πια

Και  μια  υπόσχεση  ν' ανθίζει

στων  χειλιών  σου  την  άκρη

πως  μέσ' απ' τ' άδικο  δάκρυ

η  Άνοιξη  θα 'ρθεί

Ροδος , Απρίλιος  2015
------------------------------------------

Χωριστή  ζωή  2
---------------------------------------

 Πόσο  δύσκολα  η  ψυχή  μου

ακολουθεί  το  σώμα

σ’ αυτό  το  καινούργιο  ταξίδι 

της  προσφυγιάς

Πόσο  θα  ζήσουμε  ακόμα

χωρισμένοι ,

ψυχή  από  σώμα

κι  όμως  το  χώμα 

να  μένει  στεγνό

Κάποια  μέρα  θα  συναντηθούμε

σαν  το  κύμα  στ’ ακρογιάλι

κι  η  ψυχή  μου  με το  σώμα

δεν  θα  παίζουν  κρυφτό

Με  τα  όνειρα  στο  πλάΐ

θα  κρατήσουμε  σεμνοί

λίγο  γέλιο , λίγο  δάκρυ

για  ν’ αλλάξει  η  ζωή

Αθήνα - Manchester , Ιούνιος  2015

Πέρα  απ' αυτό  το  αγέρωχο  πράσινο

που  μ' αγκάλιασε  στους  καιρούς  της  απόγνωσης ,

γεννήθηκε  ένα  φως 

που  σαν  παιδί  μεγαλώνει

όσο  περνά  ο  καιρός

Θα 'ρθει  μια  νόστιμη  μέρα

που  θα 'χω  όλο  το  φως

αλλά  θα  μου  λείπει 

το  απέραντο  πράσινο

Σαν  εξαρτημένος  ναυαγός ,

μια  αντίστροφη  νοσταλγία

προετοιμάζω

                                                                                                                                                                                                                                                        London , Αγγλία , Ιούνιος  2015                                                                                                                                                                                                                                    ---------------------------------------------------

Αυτός  ο  αΐλαμος  που  είναι  στα  πόδια  μου

τόσο  αδύναμος , τόσο  τρεμάμενος ,

μοιάζει  σαν  άνεμος 

παρηγοριάς

Μια  σκύβει  τον  αυχένα

μια  σηκώνεται  πάλι ,

στο  τρελλό  μαϊστράλι

πως  ν΄αντισταθεί

Κι όμως  το  λεπτό  του  κορμάκι

αντέχει  στο  χρόνο ,   

στου  καιρού  το  γινάτι ,

στην  παγωνιά ,

ένας  μόνο  ο  μεγάλος  του  φόβος ,

του  ανθρώπου  η  άσπλαχνη 

περπατησιά

 London , Αγγλία , Ιούλιος  2015
---------------------------------------------------

Αν  δε  λείψεις  ποτέ

δε  θα ’χεις  ποτέ

μια  νόστιμη  μέρα

Αν  με  της  προσφυγιάς  το  δάκρυ

δε  ξεπλύνεις  τα  όμορφα  χρόνια ,

πως  θ’ απολαύσεις  την  επιστροφή ;

Μοιραστήκαμε  στα  μονοπάτια  της  γης

διχασμένοι  ανάμεσα  στο  δίκιο  και  στην  ανάγκη

μόλις  μας  πρόφταινε  το  χάδι

της  ανταμοιβής

Κάλυμνος - Ρόδος , Αύγουστος  2015

Μ’ ένα  μικρό  κόκκινο  βαλιτσάκι

με  ανάπηρες  ρόδες

ξοδεύει  τη  ζωή  του

από  σταθμό  σε  σταθμό

Μετράει  τις  μέρες

κι  αυτές  πεισματώνουν

και  γίνονται  χρόνια 

χωρίς  τελειωμό

Τις  νύχτες  οι  ράγες  τον  συντροφεύουν

σαν  προσκεφάλι , σαν  φυλαχτό

ανοίγει  τα  μάτια  και  μικραίνει  ο  κόσμος

που ’ταν  απέραντος 

με  σβησμένο  το  φως 

Αλλού  είναι  εκεένος

κι  αλλού  τ’ ακρογιάλια ,

αλλού  οι  χαρούμενες  φωνές  των  παιδιών ,

αλλού  οι  συντροφιές  που  ατενίζουν  το  κύμα ,

πόσο  ήτανε  κρίμα

ο  μισεμός

 Μάντσεστερ , Αγγλία , Σεπτέμβριος  2015
--------------------------------------------------------------

Εκεί  στο  εκκλησάκι  τ’  Άη Γιάννη

που  συναντηθήκαν  οι  γενιές

πόσο  μας  δρόσιζε  σαν  χάδι

πόσο  μας  φαίνεται  σαν  χθες

Τώρα  τόσες  μορφές  αγαπημένες

σημαδεύουν  τις  μνήμες  μας  σαν  ξωτικά

όσα  δεν  προλάβαμε  μας  διαφεντεύουν,

πόσο  μας  έλειψε  η  λευτεριά

              Burton on Trent , Αγγλία , Σεπτέμβριος  2015

Μόνο  μέσ’ απ’ τα ταξίδια  συγκεντρώνω  το  φως

το  διάσπαρτο  στις  γειτονιές  του  κόσμου ,

το  αμόλυντο ,

το  μοναχικό

που  συνοδεύει  τα  χελιδόνια  στην  επιστροφή ,

που  αναπαύεται  στα  φτερά  των  περιστεριών

στις  αυλές  μας ,

που  βγάζει  βόλτα  τα  παιδιά  την  Κυριακή

που  κουρνιάζει  σαν  μωρό  στις  αγκαλιές  μας

Έλα  μαζί  να  γυρίσουμε  το  Χρόνο

πίσω  σ’ εκείνα  τ’ αξέχαστα  ακρογιάλια ,

στα  καλοκαίρια  που  ανάθρεψε  το  φως ,

έλα  και  ψιθύρισε  μου  πως

στρέφει  ο  νους  κι αγάλλεται

στις  χαλασιές  του  κόσμου

Αθήνα , Οκτώβριος  2015

Τελειώνει  κι αυτή  η εποχή.

Τα  στάχυα  ωρίμασαν  γρήγορα  και  θερίσαμε.

Ήταν  πλούσια  η  σοδειά  κι ήρθε  πάνω  στην  ώρα

που  η  απόγνωση  γκρέμιζε

όλο  το  χθες.

Γιατί  να’ ναι  η  ζωή  μας  γεμάτη  μ’ εποχές

που  η  νοσταλγία  της  καθεμιάς 

μας  δυναστεύει ;

Ζητήσαμε  μόνο  μια  ήσυχη  γωνιά

για  να  βλέπουμε  τα  χρόνια  να  περνάνε

όλοι μαζί  σαν  γειτονιά ,

χωρίς  απουσίες  κι αλλαγές

χωρίς  να  χρειαστεί  να  νοσταλγούμε ,

γιατί  τώρα  δεν  ξέρουμε  πια

απ’ τον  πόνο  ποιάς  επιστροφής

να  φυλαχτούμε.

Manchester , Αγγλία , Οκτώβριος  2015

Έπιασα  μια  στιγμή  της  ζωής

μέσα  στη  νύχτα

που ’γινε  μήνες , έγινε  χρόνια

γεμάτα  με  μόχθο  κι  απαντοχή

Υποκλίνομαι  τώρα

στην  απέραντη  ομορφιά 

που  μας  περιμένει

Αθήνα , Δεκέμβριος  2015

Τώρα  που  πλησιάζει  η  Άνοιξη

και  γίνεται  γειτονεμένος  ο  ουρανός ,

όσο  τα  σύννεφα  αραιώνουν

οι  αγάπες  μου  έρχονται  όλο  και  πιο  κοντά

Πόσες  Πατρίδες  μπορεί  ακόμα να  χωρέσει ο  νους ;

κάθε  Πατρίδα  και  μια  θυσία

με  καρτερία  κι απαντοχή 

Πόσες  Πατρίδες  μπορεί  ακόμα  ν’αντέξει  ο  νους ;

Μοιραστήκαμε  στα  μονοπάτια  της  γης

αναζητώντας  μια  Πατρίδα 

που  να  μας  νοιάζει  και  να  μας  νοιάζεται

πρόσφυγες της οργής των καιρών και των ανθρώπων

εμείς  οι  ηλιόπληκτοι , οι  πελαγινοί

Boston , Αγγλία , Φεβρουάριος  2016

Εκείνα  τα  χρόνια

της  αγέρωχης  νιότης

σαν  άοπλος  τώρα  ιππότης

αναζητώ

Απ’ της μνήμης  τα  βάθη

απαλές  σαν  μετάξι

τις  όμορφες  μέρες

να  ξαναβρώ

Μεγάλοι  οι  δρόμοι

μικρές  οι  ανάσες

ανήμπορα  βήματα  μοναχικά,

μα  οι  ίσκιοι  μικραίνουν

πληθαίνουν  οι  αγάπες

κι ο  ήλιος  γλιστράει  ακόμα  ψηλά

Boston , Αγγλία , Μάρτιος  2016

Όταν  θα  μάθεις  να  λες  «ευχαριστώ»

θα ‘ναι  μια  άλλη  μέρα

σαν τότε που  τις  νύχτες  τραγουδούσανε  τα’ αστέρια 

σαν τότε  που  έπαιζες  με  τα  μελλούμενα  κρυφτό ,

όταν  θα  μάθεις  να  λες  «ευχαριστώ»

θα  γεμίσει  η  πλάση  περιστέρια

Που  θα  καθίσουν  στα  μπαλκόνια  στις  αυλές

για  να  φρουρήσουν  τα  ταξίδια  που  απομένουν ,

όταν  θα  μάθεις  να  λες  «ευχαριστώ»

θα  δεις  με  των  Λυρίδων  το  ρυθμό

τα  όνειρα  τα  πρώτα  ν’ ανασαίνουν

Boston , Αγγλία , Μάρτιος  2016
---------------------------------------------------

Πως  να  πιάσεις  τις  στιγμές 

που  γλιστράνε  μεσ’ το χρόνο ,

πως  ν’ αγγίξεις  εποχές  λουσμένες  μεσ’ το  φως

τις  ερημίες  της  ψυχής  πως  να  τις  κάνεις  θρόνο

να  βασιλέψει  ανέσπερος  ο  παιδικός  καΰμός

Δεν  ήταν  χτες  που  ρόδιζε  τ’ όνειρο  του  Πάσχα

κι έμοιαζε  αβάσταχτη  του  νόστου  η προσμονή ,

πως  έγιναν  οι  μέρες  μας  λεπτές  σαν  μια  κλωστή

που  αιωρείται  ανήμπορη  στης πεθυμιάς  τα  κάστρα,

δεν θα βρεθεί  ένας ουρανός να  προστατέψει τ’άστρα

από  του  χρόνου  την  οργή
και  των  ανθρώπων  τον καϋμό ;

Ρόδος , Απρίλιος  2016

----------------------------------------

Οι  μέρες  που  θα ’ρθουν  είναι  ένα  κόκκινο φως

που  τρεμοσβήνει  πέρα  απ’ τους  πράσινους  λόφους

της  προσφυγιάς

Το  πλησιάζω  με  δέος  κι αυτό  μεγαλώνει

με  προσκαλεί , με  γλυτώνει 

απ’ την  παγωνιά

Να  δεις  που  θα 'ρθει  μια  μέρα 

που  μεσ’ στο  κόκκινο  φως θα  λουστώ ,

θα  υψωθούν  οι  στιγμές ,

θα  κρατούν  τον  αγέρα

σαν  αιχμάλωτη  μέρα

χωρίς  γυρισμό

Leicester, Αγγλία , Ιούνιος  2016
---------------------------------------------------

Τις  προάλλες  λοιπόν  ήρθ’ ένας  φίλος

και  μου  ’γραψε  δυο  στίχους  ταπεινούς ,

κούνησε  το  κεφάλι  προς  τα  κάτω

κι  έφυγε  για  τόπους  μακρινούς

Διάβαζα  τους  στίχους  όλο  το  βράδυ

και  δεν  ήταν  μπορετό  να  κοιμηθώ ,

κρατούσα  στα  χέρια  μου  τ’ απολειφάδι

μιας  ιστορίας  που  δεν  μπορώ  να  θυμηθώ

Το  ξημέρωμα  με  βρήκε  αλλοπαρμένο

από  θύμησες  φουρτούνες  του  μυαλού ,

δεν  είχα  τίποτα  πια  να  περιμένω

παρά  μόνο  τα’ αστροπελέκι  του  βουνού

πούχει  στην  κορφή  του  τον  Άγιο  μας

ν’ αγναντεύει  τους  καιρούς  της  λησμονιάς ,

τους  καιρούς  της  μεγάλης  συνάντησης

Crrew , Αγγλία , Αύγουστος  2016
------------------------------------------------------

Έτσι  τελειώνουν  οι  εποχές

απαλά  κι  αθόρυβα

κι  ανέγγιχτες  μένουν  οι  στιγμές

σαν  του  γιαλού  τα’ απόκρημνα 

βράχια  της  σιωπής

Ανέγγιχτες  μένουν  οι  στιγμές

κι  εμείς  παραδομένοι

στις  φουρτούνες  του  καιρού

και  της  ψυχής  μας

Κάλυμνος , Σεπτέμβριος  2016
------------------------------------------------

O  χρόνος  πλησίασε  αλύπητα  τώρα

και  πως  να  μαζέψεις  όλο  το  βιός

απ’ τις  μνήμες  που  φεύγουν  σαν  χελιδόνια

για  θερμότερη  χώρα

χωρίς  τελειωμό

Πως  να  χωρέσουν  τα  όμορφα  χρόνια

στις  ελάχιστες  ώρες  της  προσμονής

αν  περίσσευε  μόνο  κάποιος  χρόνος  ακόμα

να  γιατρέψει  το  σώμα

να  γλυκάνει  η  ψυχή 

Αθήνα , Νοέμβριος  2016
------------------------------------------

Όπως  κυλάει  στο  τζάμι  η  βροχή

όπως  τρέμει  το  αγριολούλουδο  στην  καταιγίδα

έτσι  δειλά  σ’ αντάμωσα

αγαπημένη  ηλιαχτίδα

Κι  ως  αγκαλιάζονται  οι  στιγμές

και  γεννιούνται  οι  αιώνες

της  ψυχής  μου  τους  χειμώνες

τους  ζέστανες  εσύ

Λεπτοκαρυά  Πιερίας , Ιούνιιος  2017
----------------------------------------------------------

Απόψε  είχε  τριζόνια  στη  βεράντα

που  κρατούσαν  στις  αναμνήσεις  μου  ρυθμό

και  μπόραγε  η  ψυχή  να  ταξιδεύει

να  βρίσκει  τον  χαμένο  της  σκοπό

Απόψε  είχε  τριζόνια  στη  βεράντα

που  ξενύχτησαν  μαζί  μου  ως  το  πρωΐ

και  πάλευε  ο  βοριάς  με  τη  λεβάντα

και  μύριζε  ο  τόπος  μας  ζωή

Απόψε  που  σ’ αγάπησα  πιότερο  από  πρώτα

κι  αντάμωσαν  τα  χρόνια  σαν  να ’ταν  μια  στιγμή

να ‘ταν  μονάχα  μπορετό  να  σε  κρατούσα  αιώνια

σφιχτά  σαν  τετραβάγγελο , δειλά  σαν  προσευχή

Αθήνα , Ιούνιιος  2017

Εκεί  στη  μέση  τα’ ουρανού  μας

μια  κηλίδα  ταξιδεύει

ένα  στίγμα  που  γυρεύει

ξανά  να  φωτιστεί

Κι  ο  νους  μας  φέρνει  πίσω

ηλιόλουστα  ακρογιάλια

εποχές  χωρίς  σημάδια

που  ομορφαίναν  τη  ζωή

Να ’ταν  μονάχα  μπορετό

το  γαλάζιο  να  κερδίσει

κι  η  κηλίδα  αυτή  να  σβήσει

μέσα  στο  φως  του  πρωϊνού

σαν  ένα  λάθος  σαν  μια  τύψη

μια  χειρονομία  βιαστική ,

σαν  ικεσία  του  Απρίλη

μεσ’ στου  χειμώνα  την  οργή

Ρόδος , Ιούλιος  2017
---------------------------------------

Αν  είναι  να  τελειώσει  αυτό  που  αγαπάς

τρέχει  ο  χρόνος  σαν  τρελλός , δεν  τον  προφταίνεις

μ’ αν  είναι  ν’ αρχίσει  αυτό  που  λαχταράς

δεν  παίρνει  τα  πόδια  του , αργοπορεί , κουτσαίνει

Στα  παιχνίδια  του  χρόνου  χάθηκα  πάλι

γυμνή  η  αγκάλη , γυμνός  καϋμός

και μόνο  εκεί  σττο  μακρινό  ακρογιάλι

του  χρόνου  τη  ζάλη 

να  γιατρεύει  φως           

Ρόδος , Ιούλιος  2017
----------------------------------

Άπλωσα  τα  χέρια  μου  στις  χαρακιές  του  ονείρου

τα  νάματα να  βγάλω  της  παρηγοριάς ,

εκεί  που  δεν  άντεξαν  οι  αντιθέσεις

εκεί  που  δεν  άνθισε  η  λεμονιά

Βρήκα  πηγάδια  βαθιά  της  αγάπης

βρήκα  ποτάμια  της  λησμονιάς ,

εκεί  που  αλάργεψαν  τα  καλοκαίρια

εκεί  που  περίσσεψε  η  μοναξιά

Χρόνια  που  μιλούσανε  τ’ αστέρια

χρόνια  λιμάνια  της  πρωτολαλιάς

χρόνια  μου  γεμάτα  περιστέρια

ροδόσταμο  κι  αλησφακιά

Sheffield , Αγγλία , Αύγουστος  2017
--------------------------------------------------------

Στις  γνώριμες  πέτρες  γυρίσαμε  πάλι

με  φυλακτό  τις  μέρες  του  καλοκαιριού

που  επιστρέφουν  αλύπητα 

και  μας  παιδεύουν

Πως  να  χωρέσουν στις  γνώριμες  πέτρες                                               

όλοι  αυτοί  που  αγαπήσαμε ,

όλουι  αυτοί  που  πέρασαν

κρατώντας  στο  χέρι

σαν  αγιοκέρι

ένα  κομάτι  απ’ τη  ψυχή  μας ;

Στις  γνώριμες  πέτρες

υπομονεύουν  οι  μέρες

κι  οι  μήνες  γλιστράνε

στο  πουθενά

κι  ό,τι  μας  μένει ,

κρυφά  να  κοιτάμε

το  αγιοκέρι  να  προσπερνά

Sheffield , Αγγλία , Οκτώβριοςς  2017
-----------------------------------------------------------

Τις  Κυριακές  στα  μαγαζιά

βγάζουμε  βόλτα  τον  καϋμό  μας

χοροπηδάει  σαν  παιδί

του  λέμε  είν’ όμορφη  η  ζωή

και  δεν  είναι  πια  εχθρός  μας

Με  τον  ήλιο  συντροφιά

τρέχουν  μέσα  στα  στενά

και  στις  πλατείες

φιγούρες  κάνοντας  αστείες

ο  ήλιος  και  ο  καϋμός  μας

που  δεν  είναι  πια  εχθρός  μας

Το  βράδυ  σαν  γυρίζουμε  στο  σπίτι

ξαγρυπνάει  όπως  πάντα  μοναχός

σε  μια  γωνιά  η  νύχτα  και  ο  καϋμός  μας

του  λέμε  κοιμήσου , είν’ όμορφη  η  ζωή 

και  ξαναγίνεται  εχθρός  μας

Sheffield , Αγγλία , Δεκέμβριοςς  2017
------------------------------------------------------------

Ουκ  επ’ άρτω  μόνω . . . *

Ουκ  επ’ άρτω  μόνω  ζήσεται  άνθρωπος

αλλά  και  με  των  χρόνων  που  πέρασαν                                       

                                             τη  ζεστή  συντροφιά ,

με  των  ευτυχισμένων  στιγμών  την  ανάμνηση

και  με  του  πρώτου  σκιρτήματος                                                         

                                             τη  μυστική  γοητεία

Ουκ  επ’ άρτω  μόνω

αλλά  και  με  του  άδολου  πάθους 

                                            την  ιερή  μοναξιά ,

με  των  παιδικών  παραμυθιών  τη  μαγεία

και  με  τη  γλυκειά  νοσταλγία

                                            των  πρώτων  ονείρων

Ουκ  επ’ άρτω  μόνω  ζήσεται  άνθρωπος

αλλά  και  με  το  φλοίσβο  των  κυμάτων

                                            στην  ακρογιαλιά ,

με  τις  πολύχρωμες  ελπίδες  της  ανατολής

και  με  των  ελεύθερων  πουλιών

                                            το  πανώριο  φτερούγισμα

Ουκ  επ’ άρτω  μόνω

αλλά  και  με  τη  λαμπρότητα

                                           μιας  ηλιόλουστης  μέρας ,

με  του  ηλιοβασιλέματος  το  ανείπωτο  δέος  

και  με  της  πρώτης  αγκαλιάς

                                           την  άγια  κατάνυξη

Ουκ  επ’ άρτω  μόνω  ζήσεται  άνθρωπος

αλλά  και  με  το  σφίξιμο  του  χεριού

                                           από  ένα  φίλο ,

με  το  τρυφερό  φιλί  της  Μητέρας

και  με  την  ηχώ  της  φωνής  των  ανθρώπων

                                           που  αγαπήσαμε

Ουκ  επ’ άρτω  μόνω

αλλά  και  με  την  αρμονία

                                    του  νυχτερινού  στερεώματος ,

με  το  θρόϊσμα  του  ανέμου  στα  δένδρα

                                    που  μεγαλώσαμε

και  με των  αποχωρισμών  τα  δακρυσμένα  χαμόγελα

Ουκ  επ’ άρτω  μόνω  ζήσεται  άνθρωπος

αλλά  και  με  την  ευλογία

                             του  καλοκαιρινού  απογεύματος ,

με  το  άρωμα  των  γιασεμιών  στα  θερινά  σινεμά

και  με  τις  συντροφιές  στα  πεζούλια

                             και  στις  αυλές  που  μας  γέννησαν

Ουκ  επ’ άρτω  μόνω

αλλά  και  με  την  ιερή  μελωδία

                            μιας  αυγουστιάτικης  νύχτας ,

με  των  ανεκπλήρωτων  πόθων 

                            τους  εαρινούς  στεναγμούς

και  με  την  πανσέληνη  χορωδία 

                            των  αξέχαστων  φίλων

Ουκ  επ’ άρτω  μόνω  ζήσεται  άνθρωπος

αλλά  και  με  την  προσδοκία 

                            της  επόμενης  έκστασης ,

με  το  αχνό  αντιφέγγισμα  των  μεγάλων  στιγμών

και  με  των  ασυμβίβαστων  ποιητών

                            τη  λυτρωτική  αγωνία

* Ματθ. δ’ 4

Sheffield , Αγγλία , Απρίλιοςς  2018
---------------------------------------------------------